ஒரு ஆண்டு இன்றி… சித்தப்பா (ஜெயஸ்ரீ எழுத்துப் பதிவு — உள்ளத்தின் ஆழத்திலிருந்து) ஒரு வருடம் கழிந்துவிட்டது… உங்களின்றி கடந்த ஒவ்வொரு நாளும், ஒரு மௌனக் கதையாக மாறிவிட்டது. எப்போதும் சிரித்த முகம்… அன்பு சொரிய நெஞ்சம்… அரவணைப்புடன் நம்மை வாழ்த்திய உங்கள் வார்த்தைகள், இன்று காற்றில் எதிரொலிக்கின்றன. கழிந்த நாட்கள்—all the laughter, those little chats, சிரிப்பும், சந்தோஷமும், இனிய சம்பந்தங்களாகவே மாறிவிட்டன. அந்த முகம், நாம் பார்ப்பதே அவசியம் என்று இருந்தது, இப்போது… நினைவுகளில் மட்டும் தான் பார்க்க இயல்கிறது. நடையோசை கூட வீட்டை நிரப்பும் போது, நீங்கள் இருப்பதுபோல் ஒரு சத்தமாய் ஒலிக்கிறது. ஆனால்… அந்த இடம் வெறுமையாகவே இருக்கிறது. மௌனமாக இருப்பதற்கும் ஒரு சத்தம் இருக்கிறது என்பதே, உங்களை இழந்த பின் தான் உணர்ந்தோம். அந்த இடம்… எவராலும் நிரப்ப முடியாதது, ஏனென்றால் அது… உங்களுக்கே உரியது. உங்கள் சிந்தனைகள்… உங்கள் அறிவுரைகள்… எங்கள் வாழ்வின் ஒவ்வொரு வழித்தடத்திலும் இப்போது ஒளியாக ஒளிர்கின்றன. சித்தப்பா… நீங்கள் எங்கே இருந்தாலும், உங்கள் அரவணைப்புத் தோள்கள் எங்களை சூழ்ந்திருக்கின்றன. நீங்கள் சொன்ன ஒவ்வொரு வார்த்தையும், இன்று நம் நெஞ்சங்களை தேற்றும் ஒளியாக விளங்குகின்றன. வார்த்தைகளால் சொல்கையில் மனம் தடுமாறுகிறது… மௌனத்தில் மட்டும் நம் வலிகள் கொதிக்கின்றன. இன்று… உங்கள் நினைவுநாளில், ஒளி நிறைந்த ஒரு நிம்மதிப் பயணத்தைக் கடவுளிடம் வேண்டுகிறோம். நீங்கள் எப்போதும் நம்மோடு… நினைவாக… உயிராக… ஒளியாக… என்றும் நினைவில்… சித்தப்பா.