தனக்காக மேலே எத்தனை இலட்சம் நெஞ்சங்கள் துடித்துக் கொண்டிருக்கின்றன... எத்தனை கோடி விழிகள் கண்ணீரை வடித்துக் கொண்டிருக்கின்றன... எத்தனை நூறு கரங்கள் உழைத்துக் கொண்டிருக்கின்றன... எப்படிப்பட்ட ஓர் அன்புலகம் தனக்காகக் காத்துக் கொண்டிருக்கிறது... என எதையுமே பார்க்காமல் போய்விட்டான் சுர்ஜித்! ஆனால் போனவன் சும்மா போகவில்லை. இக்கட்டான பகுதிகளில் சிக்கிக் கொள்ளும் குழந்தைகளை மீட்பதற்கு உருப்படியாக இன்னும் எதையுமே கண்டுபிடிக்காத சமூகம் இது எனும் உண்மையை நம் முகத்தில் அறைவது போல் சொல்லிவிட்டுச் சென்றிருக்கிறான். அறிவியலாளர்களும் தொழில்நுட்பர்களும் சந்திராயன் போன்ற திட்டங்களின் மூலம் நமக்கு நிலவைக் காட்டி நாட்டுப்பற்றுச் சோறூட்டிக் கொண்டிருக்கும் வேளையில் “கொஞ்சம் குனிஞ்சு உங்க காலுக்குக் கீழே பாருங்கடா” என்று நம் பின்னந்தலையில் அடித்து விட்டுப் போயிருக்கிறான். பெருநிறுவனப் பணமுதலைகளுக்கான கண்டுபிடிப்புகளே மக்களுக்கான பெருமிதமாகவும் நம்ப வைக்கப்படும் இத்திருநாட்டில் மக்களுக்கான உண்மையான அறிவியலும் தொழில்நுட்பமும் குறித்த கேள்விகளை எழுப்ப வைத்து விட்டு மறைந்திருக்கிறான். அவனுடைய இப்பேர்ப்பட்ட உயிர் ஈகம் (தியாகம்) பயனின்றிப் போகக்கூடாது!